Operatie geslaagd, patiënt is weer thuis. We meldden ons keurig om half één in Utrecht, na drie kwartier wachten werd ons medegedeeld dat de eerste operatie uitgelopen was en dat Nova waarschijnlijk rond drie uur aan de beurt was. Planning is duidelijk niet de sterkste kant van de faculteit. Om de tijd te doden gingen we maar een stukje buiten lopen. En passant belde Caroline nog met het Antonie van Leeuwenhoek omdat we daar nog niets van gehoord hadden. In het gesprek bleek dat voor hen de vraagstelling vanuit Alkmaar niet duidelijk was en dat er daarom geen actie was ondernomen. Beetje teleurstellend, maar morgen zal ik een heldere vraagstelling formuleren waar ‘men iets mee kan’.

Ten tweede male meldden we ons in de wachtkamer waar we inderdaad vrij vlot daarna opgehaald werden. Caroline kon met Nova mee en toekijken bij de operatie omdat de professor een studiegenoot van haar is, dus dat was fijn. Basil en ik vermaakten ons in de wachtkamer en met wandelingetjes in de buurt. Het vermaak in de wachtkamer was ver te zoeken, alle patiënten bleken disasterproblemen te hebben. Een euthanasie, Sharpei met kanker, Afghaanse windhond met ernstige inwendige bloedingen en ga zo maar door. Ongeveer de hele wachtkamer was in tranen, behalve Basil en ik, dus leuke gesprekken zaten er niet echt in. Uiteindelijk ging ook echt iedereen met een ingeslapen hond of zonder hond naar huis en bleven Baziel en ik eenzaam achter toen de receptioniste naar huis ging.
Rond vijf uur kwam Caroline zeggen dat alles goed gegaan was en dat ze met name lang bezig waren geweest om alle botsplinters te verwijderen. Bleek dus de hele uiteinden van het in februari gerepareerde botje uit losse splinters te bestaan. Die zijn er nu allemaal uit, evenals de schroef en volgens de specialist zou het goed moeten komen. Pees zit stevig aan de basis van het bot en de onderste twee bothelften zitten goed aan elkaar. Veelbelovende prognose dus. De Noofster hoeft maar twee dagen in het verband, over tien dagen de hechtingen er uit en drie weken strikte rust met kleine stukjes lopen aan de riem. Het zwembad moet dus nog even wachten, maar dit is een te overzien traject.

In verband met Noov’s operatie had ik gevraagd of ik vroeg ter bestraling kon en dat ze heel mooi voor me geregeld. Voor ik derwaarts ging even snel douchen, toen ik mijn haar kamde had ik opeens een borstel vol haar en een kale plek op mijn achterhoofd. Eenmaal daar vond ik al dat ik niet echt heel lekker lag op de behandeltafel. Bij thuiskomst bleek mijn rug vol brandplekken te zitten. Dus de bestraling doet zijn werk en huid en haar hebben het opgegeven. Ook aan mijn hoofd, dat voelt alsof ik drie dagen naar Dance Valley met de nodige drank en pillen, ben geweest en het feit dat ik ongeveer weer net zo weinig zie als in het begin, merk ik wel dat er actie in zit. Mijn moeder zei altijd: ‘Het moet eerst slechteren, wil het beteren’ – dus dan gaan we daar maar van uit, want die had altijd gelijk!